Ankara Anlaşması'yla, 42 Yaşında İngiltere'de Yaşamaya Başlamak

Ankara Anlaşması'yla, ailesi ile birlikte 42 yaşında konfor alanının dışına çıkarak önce Londra'ya, ardından Norwich'e taşınan Nazlı Hanım ile sohbetimiz ☕

"Türkiye’de yaşarken maddi sıkıntımız yoktu ama kendimizi ruhsal olarak rahat ve özgür hissetmiyorduk. Burada çok daha özgür ve huzurlu hissediyoruz."

- Dokuz Eylül Üniversitesi, Buca Eğitim Fakültesi, Müzik Öğretmenliği bölümünden mezun oldum. Müzik öğretmeniyim.

- 2018 yılında, yani bundan 3,5 yıl önce, ben 42 yaşında iken İngiltere’ye taşındık. Öncesinde iki kez turistik ziyaret için İngiltere’ye gelmiştim. Eşimin iş bağlantıları olduğu için o sık sık geliyordu. İlk etapta iş imkanı ve eşimin iş bağlantıları olduğu için Londra’yı seçtik.

- Londra’yı turist olarak biliyorduk ama yaşamak için bölge seçmek bizi zorladı. Güvenli ve oğlumuz için iyi okulların olduğu bir bölge arayışına girdik. Daha önce kuzenimin yaşadığı ve çok iyi bir semt olduğunu anlattığı Richmond’i seçtik. İyi bir okula odaklanıp çevresinde ev aramaya başladık.

Araştırma yaparken bizi en çok zorlayan semt seçimi oldu. Dediğim gibi daha önce Londra’ya gitmiştik ama turist olarak gezmek ve yaşamak için gitmek çok farklı. Daha önce kuzey Londra’da kalmıştık ve yaşamak için orayı tercih etmiyorduk. Londra’da Türkler ağırlıklı olarak kuzey Londra’da yaşıyorlar. Biz farklı bir bölge aradık. Bölgeye karar verdikten sonra da ev bulma işi bizi en çok zorlayan durumdu.

Norwich şehrinden kareler...

- Biz üç kişilik bir aile olarak Londra’ya yerleştik. Kira gideri en büyük gider olmak üzere, aylık minimum 2500 pound harcamamız oluyordu.

- Biz Ankara Antlaşması yoluyla İngiltere’ye yerleştik. Başvurudan yaklaşık 3 ay sonra vizemiz çıktı. Başvuru ücreti yoktu.

31 Aralık 2020 itibariyle İngiltere'de geçerli değildir

Kaynak

- İlk 6 ay ülkeye alışmakla geçti. İngilizce seviyem sıfır değildi ama kesinlikle yeterli değildi. Bir arkadaşım sayesinde bir konuşma grubuna katildim. İngiliz eğitmenimiz çok sevgi dolu, bilgili ve kültürlüydü. Onun sayesinde sadece İngilizce gramer değil, günlük konuşma dili, ülkenin tarihi, gelenekleri, kültürü, kuralları ile ilgili çok şey öğrendim. Ne yazık ki araya pandemi süreci girdi ve biz şehir değiştirdik. 5-6 aylık bir boşluk sonrasında kendime yeni şehrimde online bir kurs buldum.

Anlama konusunda oldukça iyiyim ama konuşma konusunda hala tutukluk yaşıyorum. Yanlış yapmaktan hala çok çekiniyorum. Yine de günlük her ihtiyacımı kolaylıkla halledebilir bir seviyedeyim. Kendimi rahat hissettiğim bir ortamda olursam basit dille muhabbet de edebiliyorum. Uzun süredir herhangi bir teste tabi olmadığım için şu andaki İngilizce seviyemi tam olarak söyleyemem.

Norwich şehrinden kareler...

- İlk yaşadığımız evi İngiltere’de en çok kullanılan emlak sitesinden bulmuştuk. Ülkede yeni olduğumuz ve kredi skorumuz olmadığı için ev sahipleri en az altı aylık peşinat istiyorlardı. İlk evimiz Richmond, Londra’da idi. 1600 Pound kirası vardı. 2,5 yıl içinde Richmond’da 2 kez daha ev değiştirdik.

Ardından Norwich şehrine taşındık. Şu an oturduğumuz evimizi de aynı emlak sitesinden bulduk. Müstakil ve bahçeli bir ev ve kirası 800 Pound.

- İngiltere’nin sağlık sistemi Türkiye’ye göre yavaş diyebiliriz. Yaşadığınız semtte poliklinikler oluyor. Size en yakın polikliniğe bağlı oluyorsunuz. Bir aile hekiminiz oluyor. Hekiminizi seçebiliyor ve değiştirebiliyorsunuz. Bu aile hekimi sizin ilk danışacağınız kişi oluyor. Burada uzman doktor görmek zor bir iş. Hekiminiz sizi sevk etmez ise uzman doktora gidemiyorsunuz. Tabi ki devlet hastanelerinden bahsediyorum. Özel hastaneler ile ilgili bir fikrim yok.

Bunun yanı sıra eczanelere gidip, çok acil olmayan rahatsızlıklarda, eczacıya derdinizi anlatıp ilaç alabiliyorsunuz. Acil durumlar için acil servise gittiğinizde, gerçekten ölümcül veya çok riskli bir durumunuz yoksa uzun saatler beklemeniz gerekiyor.

Pandemi öncesi Londra’da aile hekimimize birkaç kez gitmiştim. İlgili ve yardımcıydı. Pandemi sonrası her şey daha da yavaşladı. Yeni taşındığımız şehrimizde bir polikliniğe kaydımızı yaptırmak bile uzun surdu. Burada henüz bir uzman doktora görünemedim. Aslında neyse ki çok ihtiyacım da olmadı. Tiroit hastasıyım, 6 ayda bir tahlillerimi yaptırıyorum. Tahlil sonuçlarında sorun olmazsa aramıyorlar. Ben yine de Türkiye’ye gittiğimde bütün kontrollerimi yaptırıyorum.

"Buranın eğitim sistemi oğlumu sınavdan sınava koşan bir yarış atı değil, mutlu bir çocuk yaptı. "

- Biz Türkiye’de yasarken maddi sıkıntımız yoktu ama kendimizi ruhsal olarak rahat ve özgür hissetmiyorduk. Sürekli değişen eğitim sistemi, baskıcı yönetim şekli, doğaya, kadına, çocuğa, hayvanlara yapılan şiddet, eşitsizlikler, haksızlıklar, ötekileştirmeler ve adalet sisteminin içinin boşaltılması bizi çok rahatsız ediyordu. İngiltere’ye yerleştiğimizden bu yana, insana ve her türlü canlıya verilen değer, saygı bizi çok mutlu ediyor. Çok daha özgür ve huzurlu hissediyoruz. Şu ana dek herhangi bir olumsuzlukla karşılaşmadık. Oğlumuz 10 yaşında buraya geldi ve buranın eğitim sistemi onu sınavdan sınava koşan bir yarış atı değil, mutlu bir çocuk yaptı.

Bence yurt dışında yaşamanın sadece iki kötü yanı var. Birincisi aileme ve arkadaşlarıma duyduğum özlem. İkincisi İngiltere’nin kapalı havası. Bazen dile çok hakim olamamak biraz zorlasa da öğrenmek için çabalamak bile keyif veriyor bana. Yeni bir ülkeye taşınmak rutin hayatımızı tamamen değiştirdi. Heyecan ve macera kattı. Farklı bir kültüre adapte olmaya çalışırken bir sürü yeni şey öğreniyoruz. Ben burada kendimi çok iyi hissediyorum.

Keşke bilseydim dediğim tek şey İngilizce diyebilirim. Keşke İngilizceye daha hakim olarak gelebilseydim.

Norwich şehrinden kareler...

- Daha önce belirttiğim gibi Türkiye’de parasal anlamda bir sıkıntımız yoktu. Düzenli işlerimiz vardı, hayatımız konforlu ve rahattı. Ailelerimiz ve iyi arkadaşlarımız vardı. Bizi başka bir ülkeye göçmeye iten neden daha çok oğlumuzun eğitimi ve geleceği ile ilgili kaygılarımız ve Türkiye’de gittikçe kötüye giden baskıcı ve muhafazakar yönetim şekli oldu. Belli bir yaştan sonra konfor alanını geride bırakıp yeni bir ülkeye yerleşmek gerçekten çok radikal ve zor bir karar. Biz hiç pişman olmadık. Her şeye yeniden neredeyse sıfırdan başladık. Çalıştık çabaladık ve kendi alanımızı yeniden yarattık. Kolay mı? Tabi ki değil ama bence çok keyifli bir serüven oluyor.

Özellikle gençlere önerim; korkmayın, en azından şansınızı deneyin, yeniliklere açık olun. Tamamen yurt dışına yerleşmeseniz bile bir kaç yılınızı farklı ülkelerde geçirebilirsiniz. Ülke değiştirmek insanın hayatına çok güzel deneyimler ve anılar katıyor. Farklı kültürleri tanımak, farklı yaşayışları görmek insanın ufkunu açıyor. Bakış açısını değiştiriyor ve geliştiriyor. Daha güçlü ve özgüvenli hissediyorsunuz. Kesinlikle tavsiye ederim.

Teşekkür ederiz... 🥳